همه گیری کرونا در سال 2020 ناگهان زندگی عادی را تحت فشار قرار داد و فراتر از ترس و مهلک بودن ویروس، موجی از اختلالات روانپزشکی را نیز با خود همراه کرد. همزمان با تغییر یک شبه فاصله اجتماعی، نحوه رفتار روانپزشکان و سایر متخصصان بهداشت روان با بیماران نیز نیازمند تغییر بود. روان درمانی که تاكنون یك درمان امیدواركننده اما خاص بود، ناگهان به درمانی معمولی تبدیل شد. این مقاله به طور خلاصه شواهد بالینی محدودی که از انواع مختلف روان درمانی از راه دور داریم را بررسی میکند و سپس بر چگونگی تأثیر درمان از راه دور بر پزشکان و بیماران آنها تمرکز می کند.
کرونا روان درمانی را یک شبه از “ارتباط رو در رو” به “مجازی” تغییر داد و این تغییرات احتمالاً ماندگار خواهند بود. آنچه در درجه اول یک روش درمانی کمکی برای بیمارانی بود که امکان دسترسی حضوری به متخصصان را نداشتند، ناگهان ، به لطف “فاصله اجتماعی”، به روش استاندارد مراقبت از سلامت روان تبدیل شد. روان درمانی از راه دور می تواند از طریق انواع تلفن هوشمند و غیر هوشمند، تماس های ویدئویی اینترنتی یا برنامه های درمانی آنلاین به وسیله رایانه انجام شود. به نظر نمیرسد تردیدی وجود داشته باشد که دسترسی بیمار به پزشکان از عدم دسترسی وی بهتر است وهمینطور برای یک برخورد انسانی، تلفن یا فیلم درمانی نسبت به ارسال پیام کوتاه ترجیح داده میشود.
به عنوان محققان و درمانگران روان درمانی ، همه ما تجربه قبلی تله تراپی(رواندرمانی از راه دور) را داشتیم ، اما از زمان شیوع کرونا، با تمرین مداوم ، به سرعت به نقاط قوت و ضعف آن پی بردیم. با یک مرور مختصر، برخی از این مطالعات را یافتیم ، اما بحث نسبتاً کمی در مورد مقایسه تله تراپی و درمان حضوری وجود دارد. ما اول به طور خلاصه پیشینه تجربی و سپس روش فنی ، مزایای بالینی و مشکلاتی را که تله تراپی دارد بررسی میکنیم. ما تمرکز خود را به درمان های تلفنی و ویدئویی محدود می کنیم ، که تجربه بیشتری، به خصوص از شروع همه گیری در آن داریم.
اگرچه تمرکز ما در این مقاله بر روی موارد بالینی در ارائه درمان از راه دور است ، اما ما نمی توانیم از شواهد تجربی آن چشم پوشی کنیم. در حالی که بیش از هزار آزمایش روان درمانی حضوری فقط برای افسردگی منتشر شده است ، رشته جدیدتر تله تراپی کمتر توسعه یافته است. دانشمندان اشاره کردند که قبل از سال 2013 ارزیابی کمی از اثربخشی درمان به معنای معمول انجام شده است.
چند آزمایش دقیق اثربخشی درمان شناختی رفتاری تلفنی (CBT) و روان درمانی بین فردی تلفنی را در کاهش علائم افسردگی نشان داده است. دیگر آزمایش ها دریافتند که 9 جلسه روان درمانی بین فردی تلفنی باعث کاهش طولانی مدت علائم افسردگی ، بیش از مراقبت معمول ، برای بیماران روستایی افسرده مبتلا به HIV شده است و همچنین 12 جلسه روان درمانی بین فردی تلفنی از طریق پرستار ، علائم افسردگی را بیش از مراقبت های معمول در مادران پس از زایمان کاهش داده است. در یک متاآنالیز در سال 2008 ،محققان دریافتند که تلفن درمانی به طور قابل توجهی علائم افسردگی را در 12 کارآزمایی کاهش می دهد. شواهد نشان میدهد که کارآیی فیلم درمانی، نسبت به تلفن درمانی کمتری است.
در حالی که درمان های گروهی از طریق تلفن می تواند با راحتی نسبی بیشتر و هزینه ی کمتر، برای تعداد زیادی از بیماران فراهم شود ، این رویکرد چالش های بسیاری را به همراه دارد. این رسانه به سخنرانانی احتیاج دارد که خودشان را با نام مشخص کنند و زمان پایان صحبت خود را مشخص کنند. بیماران گروه درمانی حمایتی تلفنی، ریزش و غیبت بیشتری داشتند وعلت آن شاید این باشد که بیماران احساس می کردند که با برگزاری تلفنی جلسات، امکان نادیده گرفتن غیبت آن ها بیشتر است.
در زمینه درمان از راه دور، نگرانی هایی وجود دارد.از آنجا که بسیاری از درمانگران در درمان از راه دور بیماران پر خطر، نسبت به درمان حضوری ،احساس راحتی کمتری کرده اند ، در بیشتر مطالعات شدت علائم بیماران وارد شده، محدود شده است. بیماران با علائم کمتر شانس بیشتری برای پاسخ دادن به هر درمانی ، از جمله دارونما ها دارند. علاوه بر این ، مطالعات تله تراپی ممکن است برای بیماران و درمانگرانی که خودشان تله تراپی را ترجیح می دهند انتخابی شده باشد. بنابراین قابلیت تعمیم پذیری تحقیقات موجود به وضعیت فعلی محدود است و نیز به همین علت تله تراپی اغلب به عنوان یک مکمل در روند درمان استفاده میشود.
روان درمانی از راه دور
بسیاری از پزشکان ممکن است در حال حاضر کمتر به سازگاری و شرایط این نوع درمان اهمیت دهند. نقطه قوت درمان از راه دور این است که دسترسی را گسترش می دهد: اکثریت آمریکایی ها به تلفن یا رایانه دسترسی دارند ، ادعایی که طرفداران تله تراپی آن را تبلیغ می کنند. با این حال گزارش های اخیر حاکی از آن است که بسیاری از جمعیت های در معرض خطر ، از جمله افراد فقیر و سالخورده آمریکایی ، از دسترسی به اینترنت پر سرعت برخوردار نیستند. حداقل یکی از بیماران بی خانمان از ادامه درمان حتی از طریق تلفن امتناع ورزید زیرا جلسات برای او هزینه زیادی در بر داشت. چندین نفر دیگر، از هرگونه محیط خصوصی برای برگزاری جلسه درمان محروم بودند.
با این حال رسیدگی به بیماران از راه دور، به سطوح مختلفی ازسازگاری نیازمند است. ما به عنوان درمانگر و ناظر، تفاوت های زیادی را بین درمان بیماران روان درمانی توسط وبکم (دوربین رایانه) و حضوری احساس می کنیم. برخی از این موارد ممکن است به خاطر تغییر فضای درمان باشد و با سازگار شدن درمانگران با گذشت زمان تغییرکند.
محیط درمان
بسیاری از کلینیک های روانپزشکی ، حداقل برای یک بار، مراجعه حضوری اولیه برای ارزیابی بیمار و ایجاد یک اتحاد درمانی قبل از ادامه درمان از راه دور را لازم میدانند. این دیگر عملی و ایمن نیست. اکنون درمان از ابتدا از راه دوراست. این ممکن است رابطه درمانی را به طرز ناخوشایندی تغییر دهد. همچنین نمی توان به بیماری که گریه میکند، یک دستمال کاغذی برای تأیید دردش تعارف کرد. بیمارانی که به صورت حضوری درمان را شروع کردند و پیش بینی کرده بودند که درمان در این قالب ادامه خواهد یافت ، می توانند سازگاری با درمان از راه دور را عجیب و ناخوشایند تلقی کنند ، اگرچه به نظر می رسد که به زودی هم درمانگران و هم بیماران با این شرایط کنار بیایند.
حفظ تمرکز و توجه صمیمانه تله تراپی دشوارتر است. بیمار دیگر در اتاق نیست بلکه روی صفحه کامپیوتریا تلفن است. به جای اینکه دو انسان در یک فضای مشترک باشند ، شما با تصویری از یک نفر بر روی صفحه رایانه (یا صدایی جدا از بدن) که در محاصره بیش از حد محرک های حواس پرتی است ، روبرو می شوید. اگرچه مطالعات نشان می دهد که اتحاد درمانی خوب و عوامل مشترک روان درمانی در درمان های از راه دور می تواند ایجاد شود ، اما ممکن است نمونه های انتخاب شده برای بررسی، از بین درمانگران و بیماران مشتاق و صمیمی باشد.
عوامل حواس پرتی در محیط زیاد است. توصیه ای که معمولا به بیماران ارائه میشود این است که جلسه درمان در محیطی خلوت و با حداقل صدای مزاحم برگزار شود. اما این امر همیشه امکان پذیر نیست. ورود افراد و حیوانات خانگی وهمچنین اعلانات و پیام های روی صفحه نمایش گوشی یا کامپیوتر، باعث حواس پرتی میشود.
دیده شده که بیماران به جای تماس چشمی ، صفحه را طوری اسکن می کنند که گویی ایمیل می خوانند. تماس چشمی خود مسئله پیچیده ای است: اگر بیمار در حال نگاه به لنز دوربین کامپیوتر باشد ، در حال برقراری تماس چشمی مجازی است و ممکن است به تصویر شما نگاه نکند و بالعکس. همچنین شما یا بیمار ممکن است، به تصویر خودتان نگاه کنید! بنابراین ممکن است نگاه بیمار گمراه کننده باشد.
نزدیکی به کیبورد، وسوسه چک کردن ایمیل را افزایش می دهد. راهکارهایی مانند فاصله گرفتن از دوربین، باعث تمرکز بیشتر بر بیمار میشود و ممکن است محرکهای حسی مزاحم را کاهش دهد. از طرف دیگر ، فاصله زیاد با میکروفون می تواند باعث کاهش کیفیت صدا شود ولی هدفون میتواند کمک کننده باشد. تلفن درمانی ممکن است حواس پرتی کمتری ایجاد کند ، اگرچه با نبود ابزار های ارتباطی غیر کلامی، بسیاری از بیمارانی که نمی توانند احساسات خود را به راحتی با کلمات بیان کنند، ممکن است دچار مشکل شوند.
درمان از راه دور، این امکان را به درمانگر میدهد تا نگاهی اجمالی به خانه و زندگی بیمار داشته باشد. این آشنایی ممکن است شامل ملاقات با حیوانات خانگی و نوزادان و دیدن عناصری در محیط اطراف باشد که بیمار فکر نمی کند آنها را مطرح کند. به عنوان مثال بیماری در اتاق خواب کودکی خود ظاهر شد ، جایی که یک نماد مذهبی بر دیوار آویزان بود. او گفته بود كه در خانه ای “مذهبی ، كاتولیك” بزرگ شده است ، اما این تصویر، تقوای متعصبانه مادرش و یادآور های گرافیكی از سختگیری هایی را كه در زندگی بیمار ایجاد کرده بود را به راحتی نشان داد اما سایر بیماران فقط می توانستند فضای خصوصی برای شرکت در جلسه را در حمام ، روی پله های ساختمان آپارتمان خود یا در پارک پیدا کنند.
به نظر می رسد اکثر بیماران بدشان نمی آید که درمانگران خود را به خانه هایشان راه دهند ، اگرچه افرادی که از وضعیت ظاهری خانه خود راضی نیستند و برخی از بیماران بی اعتمادی که دچار اختلال اضطراب اجتماعی یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) هستند ، به جای ویدئو، درخواست تلفن کرده اند. درمانگران میگویند که بیش از نیمی از بیماران آنها تماس تلفنی را به تماس ویدئویی ترجیح می دهند. یک بیمار، زمینه صفحه نمایش خود را شخصی سازی کرد تا خود را با پرتره خانوادگی اش محاصره کند. یکی از درمانگران میگوید که برخی از بیماران مشروط شده اند که در مقابل صفحه رایانه، مطابق محیط کار رفتار کنند و به همین خاطر با تماس تلفنی راحت تر هستند. همانطور که درمانگران خوب، رضایت آگاهانه و انتخاب روش درمان را برای بیماران فراهم می کنند ، در درمان از راه دور نیز ممکن است گزینه انتخابی تماس تلفنی یا ویدئویی قابل ارائه باشد.
درمانگران نیز ممکن است نسبت به حضور در جلسه درمان از اتاق شخصی خود احساس ناراحتی کنند. با انتخاب قاب مناسب برای دوربین خود، میتوانید از افشای ناخواسته جزئیات زندگی خود جلوگیری کنید.
درمانگران پیش از شیوع کرونا ممکن بود از زمان رفت و آمد به محل کار به عنوان روشی برای رفع فشار و تفکر درباره پیشرفت درمان بیماران خود استفاده کنند اما حالا با کار در خانه از این فرصت بی بهره اند اما با برنامه ریزی زمانی قبل و بعد از هر جلسه درمانی میتوانند این موقعیت را ایجاد کنند، هرچند با بیشتر شدن مشکلات خانوادگی، اختصاص زمانی برای خود، دشوار شده است.
درمانگران نگران خطرات رفتاری درمان از راه دور بیمارانی هستند که ممکن است هرگز شخصاً ملاقات نکرده باشند. درمانگران کنترل محدودی بر بیماران مراجعه کننده به مطب خود دارند ، اما فاصله از بیمار، نگرانی در مورد خطر خودکشی و خشونت را بیشتر می کند.
ناراحتی جسمی
همه ما روان درمانی از راه دور را از نظر جسمی و روانی طاقت فرسا تر از نوع حضوری می دانیم. چندین دلیل واضح وجود دارد. تمرکز بر روی کار دشوار و تشخیص علائم بیمار دشوارتر است. نشستن در مقابل صفحه کامپیوتر حرکات فیزیکی را محدود می کند و امکان بروز رفتار های مشترک ناخودآگاه درمانگر و مراجع را کاهش میدهد. درمانگران احساس می کنند در مقابل دوربین قفل شده اند و خستگی عضلانی را تجربه میکنند. چندین جلسه نشستن متوالی می تواند مانند یک پرواز طولانی مدت هواپیمایی باشد.
مخابره
مشکلات فنی می تواند مانع ارتباط شود یا جلسات درمانی را قطع کند: مشکل در اتصال ، اختلالات نرم افزاری ، هشدارهای “اتصال ناپایدار اینترنت” ، ضعف یا تاخیر صدا ، نور ضعیف ، تماس های همزمان با جلسه درمان. علاوه بر این ها مشخص شده است که جلسات ویدئویی امکان نقض حریم شخصی را نیز دارد. زمان صرف شده برای مقابله با این ناکارآمدی ها به معنای صرف زمان کمتر برای درمان بیمار است.
فاصله احساسی
در درمان ویدئویی و تلفنی، امکان از دست دادن نکات ظریف رفتاری وجود دارد، عاملی که به نظر می رسد درمانگران را بیش از بیماران آزار دهد. ما اعتقاد داریم که این فاصله عاطفی به خصوص برای بیمارانی که تمایل روانی بیشتری به دور ماندن دارند ، از جنبه احساسی کمتری برخوردار باشد. این فاصله، سنجش ظرافتهای رفتار غیرکلامی را دشوار می کند . مکث در تلفن می تواند چیزهای زیادی را بیان کند. اگرچه تحقیقات نشان داده است که درمان از راه دور برای بیماران مفید است ، اما به نظر می رسد برای بیماران آسان تر است که در جلسه درمان ، بدون فاصله شرکت کنند. در روان درمانی های متمرکز بر تغییر، فاصله، مانع از درگیری عاطفی با درمانگر می شود که این روند، عامل اصلی در تغییر است.
بیمارانی که از خانه و محیط امن خود در جلسات درمان شرکت می کنند ، به ویژه آنهایی که اضطراب ، وحشت و آگورافوبیا دارند ، ممکن است درمطب درمانگر ، علائمی را گزارش کنند که وجود دارند یا فعال شده اند. بنابراین به نظر می رسد که دور بودن فیزیکی از درمانگر، اجتناب از تأثیرات و تجارب ناخوشایند این بیماران را تشدید می کند.
همه گیری (پاندمیک)
اینکه درمان از راه دور را یک روش درمانی معمول بدانیم، درست نیست. همه گیری کرونا یک بحران جهانی است و حداقل به سه روش می تواند اضطراب زمینه ای را تشدید کند: 1) با برانگیختن ترس متناسب و منطقی از ابتلا به ویروس ، که ممکن است به سرعت در حملات هراس (اضطراب به عنوان سیگنال در مقابل علامت) ادغام شود. 2) با برهم زدن ساختار و ریتم برنامه کاری و شخصی بیمار (و درمانگر) ، اغلب شامل مکان زندگی، افرادی که با آن ها زندگی میکنند و منابع درآمد و آرامش 3) به خاطر فاصله فیزیکی ، پیوندهای عاطفی و حمایت اجتماعی افراد به خطر افتاده است. با ادامه همه گیری کرونا ، به نظر می رسد وحشت اولیه جای خود را به ناامیدی ، استیصال و افسردگی داده است و احتمال دارد خطر خودکشی در حال افزایش باشد. مانند همه گیری های قبلی، مشاغل خط مقدم مانند تیم های پزشکی ، اولین مبتلایان و افراد داغدیده، ممکن است با PTSD طولانی مدت و سوگ پیچیده روبرو شوند.
همه گیری کرونا نه تنها علائم جدیدی را برانگیخته بلکه به عنوان آزمون رورشاخ عمل می کند و جنبه های تعارضات درونی بیماران را بزرگ می کند. مردم به طرق مختلف و منحصر به فرد به بحران پاسخ می دهند. تفاوتهای رفتاری شرم آور بین بیماران به شدت آگورافوبیک و هراس اجتماعی و “افراد عادی” به طور موقت کاهش یافته است. برخی از بیماران افسرده، افسردگی بیشتری پیدا کرده اند ، در حالی که برخی دیگر می گویند که این بحران باعث شده است که نگرانی های قبلی خود را کاهش دهند. یک جانباز شدیدا علامت دار مبتلا به PTSD که در روان درمانی پویای اکتشافی متمرکز بر تروما بود ، از درمان فاصله گرفت و به محض اینکه درمان وی به تماس ویدئویی تبدیل شد، بارها به درمانگر خود گفت که همه علائم “مثل قبل است ” و “هیچ چیز جدیدی نیست” . بدیهی است که این پاسخ به اصرار ناخودآگاه وی برای محافظت از او در برابر خیالات پر از عصبانیت و رویاهای مکرر وی دراین باره است که او از اوایل همه گیری فهمیده بود که به دلیل بیماری کاهش دهنده ی ایمنی ای که دارد، باید منزوی شود(زودتر از آنکه سایر هم گروهی هایش به آن احتیاج داشته باشند). این بیمار فقط پس از آنکه درمانگر به این تلاش ظاهری برای محافظت از وی اشاره کرد، شروع به بهبود و استفاده بیشتر از درمان کرد. درمانگر به دلیل نگرانی های خودش در مورد کمتر در دسترس بودنش به خاطر همه گیری، به طور غیرمعمول، از انجام این مشاهدات برای چندین هفته اجتناب کرده بود.
توصیه ها
درمانگران باید بحران را بپذیرند و اینكه شاید درمان از راه دور جایگزینی محدود برای تماس مستقیم است. آنها می توانند با حفظ نظم جلسات و رویکرد درمانی ، ساختار مفید درمانی را حفظ کنند. آنها باید بیماران را تشویق کنند که اجازه ندهند “فاصله اجتماعی” مانع روابط موجود آنها شود و به آن ها حمایت های اجتماعی محافظتی را پیشنهاد کنند. بسیاری از روابط را می توان از راه دور (اسکایپ ، زوم یا فیس تایم) و از طریق پیاده روی های حضوری ماسک دار و با فاصله 6 فوتی حفظ کرد.
نتیجه گیری
روش های مختلف روان درمانی از راه دور، می تواند پیوند مهم روان درمانی را در مدت قرنطینه که فشار و فاصله اجتماعی بسیار اضطراب آور و ناامیدانه است، حفظ کند. روان درمانی از راه دور، از پشتوانه تجربی برخوردار است ، اما شواهد آن نسبت به درمان حضوری بسیار محدود است و قابلیت تعمیم در مورد کاربرد گسترده آن در بین طیف وسیعی از بیماران با مشکلات جدی روانی را ندارد. روان درمانی از راه دور، دسترسی و راحتی را در زمان بحران بی سابقه کرونا و به قیمت عناصر مهم درمان حضوری فراهم می کند. این تنها یک گزارش اولیه درمیان تعداد زیادی از تفسیرها و مطالعات، در مورد جهان پس از کرونا خواهد بود. این ممکن است چهره روان درمانی را تغییر دهد و استفاده مداوم از روان درمانی از راه دور را بهبود بخشد ، خواه یک روش بهینه باشد یا نباشد. تجربه ما تا به امروز حاکی از آن است که روان درمانی حضوری که اکنون بنا به ضرورت در هاله ای از ابهام است ، مزایای بسیاری نسبت به درمان از راه دور دارد و در نهایت باید دوباره برگردد.
آیا ارتباط ویدئویی به تماس تلفنی ارجحیت دارد؟ تحقیقات تجربی محدود این موضوع را تأیید نمی کند. تماس ویدئویی دارای مزایای آشکاری برای گروه درمانی است ، اما ممکن است حواس پرتی بیشتری نسبت به یک تماس تلفنی ساده ایجاد کند. برای برخی از بیماران عادی در درمان فردی، چنین مواردی که می توانند نتیجه درمان را تحت تأثیر قرار دهند ، مستلزم مطالعه هستند. تلفن درمانی همچنین ممکن است دسترسی گسترده تری را برای بیمارانی که از نظر اقتصادی ضعیف ترند فراهم کند.
کرونا سرانجام مهار خواهد شد و جهان شکلی جدید از حالت طبیعی را از سر خواهد گرفت. با این وجود ، کرونا ممکن است همچنان بر پیوستگی اجتماعی و نحوه روان درمانی (از راه دور) تأثیرات مداوم داشته باشد. موج سرایت ویروسی ممکن است عبور کند و فقط موجی از آسیب شناسی روانی را به دنبال داشته باشد. همانند قبل، بلایای بسیار گسترده تری باعث بروز اضطراب و اختلالات خلقی ، PTSD و مصرف مواد شده است و به احتمال زیاد کرونا نیز چنین خواهد کرد.
این گزارش محدودیت هایی دارد و به نمونه کوچکی از مشاهدات درمانگر متکی است. این گزارش، درمان بیماران با بیماری شدید روانی ، مانند اختلالات روان پریشی را که ما در قدم اول از این روش درمان نمی کنیم ، حذف می کند. بررسی دو لیست روانپزشکی، حکایت های بالینی گاه متناقضی را نشان داده است: برخی از بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی قرارهای تلفنی را از دست می دهند. چند مورد ارتباط تلفنی را به ویدیویی ترجیح می دهند تا از شدت جلسات بکاهند و یک بیمار فقط پیامک می فرستد. گزارشات دیگری در مورد درمان این جمعیت و روانپزشکی از راه دور مورد نیاز است. همچنین این تیم از درمانگران بزرگسال نمی تواند داده ها یا برداشت هایی را درباره انجام روان درمانی با کودکان یا نوجوانان ، با یا بدون درگیری والدین ارائه دهد.
راهنمایی هایی برای آینده
متون پراکنده و نسبتاً پراکنده تحقیقاتی ، که تا حد زیادی به جمعیت های انتخابی (به عنوان مثال ، بیماران مبتلا به HIV مثبت یا کهنه سربازان روستایی) پرداخته است ، برای پشتیبانی از میزان استفاده از درمان از راه دور ، و به ویژه ارتباط ویدئویی ، کافی نیست. امیدوارم موسسه ملی بهداشت روان ، که طی سالهای اخیر در پی دستیابی به علوم اعصاب، از تحقیقات بالینی دور شده است، نیاز به تحقیقات بالینی فوری و دقیق در مورد استفاده از طیف وسیعی از روشهای درمانی را برای دامنه وسیع تر تشخیص دهد. این که آیا انواع مختلف روان درمانی دارای مزایای مختلف آنلاین آن هستند یا خیر مشخص نیست. از آنجا که هیچ درمانی به درد همه بیماران نمی خورد ، ما توصیه می کنیم مزایا و محدودیت های مجموعه ای از روان درمانی های از راه دور: CBT ، روان درمانی بین فردی ، روان درمانی روان پویایی و شاید سایر موارد را آزمایش کنید. تحقیقات در زمینه انتشار و اجرای روان درمانی، برای مقیاس گذاری و انتقال سریع روان درمانی های از راه دور مبتنی بر شواهد، از صحنه تحقیق به محیط جامعه مهم خواهد بود. یکی دیگر ازپیچیدگی های تاریخی تله تراپی این است که در ایالات متحده ، هر ایالت به مجوز درمانگر در ایالت محل اقامت بیمار نیاز داشت. این نیاز قانونی تا حد زیادی مانع قدرت نمایی اصلی درمان از راه دور ، یعنی دامنه وسیع و نسبتاً ارزان جغرافیایی آن می شود. در پاسخ به همه گیری ، دولت فدرال در مارس 2020 این مشکل را برطرف کرد و به درمانگران اجازه داد تا بیماران را از طریق خطوط ایالتی معالجه کنند. نویسندگان امیدوارند که این آزادی برای عبور از مرزهای ایالت ها، پس از عبور از کرونا نیز ا دامه یابد.
ترجمه و تلخیص : مینا ابراهیم پور – دانشجوی روانشناسی
منبع : نشریه روانپزشکی آمریکا (AJP)- مارچ 2021
American Journal of Psychiatry