۱- هنگام ارزیابی و مدیریت خطر خشونت و تهاجم یک رویکرد چند رشتهای که نشاندهندهی محیط مراقبتی است، در پیش بگیرید.
۲- قبل از ارزیابی خطر خشونت و تهاجم:
- دورههای پیشین خشن و تهاجمی شدن را در نظر داشته باشید چون میتوانند همراه با افزایش خطر خشونت بعدی باشند.
- فرضیات منفی بر اساس فرهنگ، مذهب، یا قومیت نداشته باشید.
- بدانید که افرادی با فرهنگ ناآشنا ممکن است به اشتباه، مهاجم به نظر آیند.
- مطمئن شوید که ارزیابی خطر، عینی خواهد بود و درجهی اعتبار خطر ادراک شده را در نظر بگیرید.
۳- ارزیابی خطر را همراه با مراجع، و در صورت موافقت او، با مراقبینش انجام دهید. اگر دریافتید که مراجع میتواند تهاجمی و خشن شود رویکردهای زیر را به کار ببرید:
- شرایطی که مستعد رخداد خشونت است
- تظاهرات و عوامل معمول همراه با ایجاد خشونت و تهاجم
- روشهای ابتدایی پیشگیری که بر بهبود کیفیت زندگی و برآوردن نیازهای مراجع متمرکز است
- علائم یا احساساتی که میتوانند منجر به خشونت شوند مثل اضطراب، بیقراری، ناامیدی، حسادت و عصبانیت، و روشهای پیشگیری ثانویه متمرکز بر این علائم و احساسات
- روش آرام سازیای که قبلا موثر بوده
- مداخلات محدود کنندهای که قبلا موثر بوده، وقتی که لازم اند و چگونگی به حداقل رساندن آسیب یا ناراحتی بالقوه
۴- برای پایش و کاهش بروز خشونت و تهاجم و کمک به برنامهریزی مدیریت خطر در محیطهای بستری روانپزشکی، استفاده از ابزارهای پیشبینی مثل BVC وDASA-IV را در نظر بگیرید و فقط به قضاوت بالینی بدون ساختار اکتفا نکنید.
۵- ارائهی کمک روانشناسی به مراجعینی با سابقهی تهاجم و خشونت را برای ایجاد کنترل بیشتر بر خود و مهارتهای آرامسازی خود، در نظر داشته باشید.
۶-به صورت منظم برنامههای ارزیابی خطر و مدیریت خطر را بررسی کنید. تنظیم این مرورها باید بر اساس سطح خطر صورت گیرد. برنامهی مراقبت را بر مبنای ارزیابی صحیح خطر تعیین کنید.
۷-اگر بیمار در حال انتقال به مرکز دیگر یا مرخص است، محتویات ارزیابی خطر را به کارکنان مرکز مربوطه و محیط مراقبتی و نیز، مراقبین بیمار در میان بگذارید.
(Violence and Aggression -NICE guideline NG10)